Mijn ouders zijn nu bijna zestien jaar dood

en nog kan het gebeuren

dat ik af en toe denk,

even mama bellen,

of papa vragen

hoe je die kersenboom nu het beste kan snoeien.

In onze huidige voorstelling,

moet er nog vier,

vertel ik van de pianostemmer

die elke dag om 17.00 uur

onze vleugel op het toneel komt stemmen.

Ik kan dat horen door de intercom in mijn kleedkamer.

En telkens weer denk ik even,

Erik?

En die is toch alweer bijna twee jaar dood.

We spelen nu met een piepjonge percussionist

die soms net zo gedreven kan swingen

als mijn neef Tonio the King,

een slagwerker

die zo’n tien, vijftien jaar met ons meespeelde.

Ook hij is er niet meer,

longkanker.

Mijn waardering voor die jonge drummer

bestaat vooral ook

omdat ik onze Tonio in hem herken.

Laatst speelden we in Carré een ingelaste matinee,

sta te zingen,

zie iemand door het gordijn

onder de koninklijke loge

de zaal inkomen

de man blijft staan,

slaat zijn armen over elkaar,

flitst het door mijn hoofd,

meneer Dekker?

Hoelang is die fantastische man nu al dood?

Met het ouder worden word ik rijker en rijker

aan herinneringen,

zing ik vaker en vaker,

vooral ook dankzij

en mede in naam

van de afwezigen.

Vandaag is morgen, gisteren

schreef ik van de week

na een zeer koude jonge borrel

op de rand van de krant.

Voor de scheurkalender van het leven,

dacht ik.

Vanuit dat besef en dat plezier

worstel en zing ik me

droef en vrolijk

door herinneringen heen

naar morgen,

overmorgen,

naar later, later

als ik klein ben.

Herman van Veen